Op gouden schoenen daalde ze zaterdag de lange trap in het Concertgebouw af: Anja Bihlmaier. Op weg naar de bok om daar het Residentie Orkest voor het eerst officieel als de nieuwe chef te dirigeren. Bihlmaier is de tweede vrouwelijke chef-dirigent bij een Nederlands orkest. We gaan de goede kant op.

De Dirigentin, zoals het op haar website staat, hief haar baton zaterdag voor een Slavische dans van Dvorák. Die in stralend C-majeur, de toonsoort waarin bijna altijd alles goed is. En laten we dat maar overdrachtelijk zien. Alles lijkt goed aan deze benoeming, die na welgeteld één samenwerking in Den Haag beklonken werd. Na één keer kan het dus tegenwoordig raak zijn, kijk maar naar Bihlmaiers collega’s Karina Cannelakis (Hilversum), Lahav Shani (Rotterdam) en Lorenzo Viotti (Amsterdam), die allemaal na slechts een gastdirectie tot chef benoemd werden.

Zwierige stokvoering

Bihlmaier heeft een brede, mooie slag, met een zwierige stokvoering. Duidelijk en gedecideerd. Soms lijkt het alsof ze even uit de cadans stapt, een stapje terugdoet, en het orkest de vrije teugel geeft. Dat werkte zaterdag heel goed.

Na twee opzwepende Dvorák-dansen, begeleidde ze Simone Lamsma en Johannes Moser optimaal in Brahms’ Dubbelconcertvoor viool en cello. De solisten speelden als een eeneiige tweeling, zo vanzelfsprekend namen ze melodieën en ritmes van elkaar over, zo fraai kopieerden ze elkaars frasering. Bihlmaier liet ondertussen in het eerste deel die heerlijk dichtgeslibde, parallelle harmonieën van Brahms zinderen.

In de Dansen uit Galántá van Kodály zweepte Bihlmaier het fraai spelende Residentie Orkest virtuoos op. Een compositie als een spetterend speelkwartiertje waarin musici en dirigent elkaar uit kunnen dagen. Kodály schreef vijf feestelijk verpakte cadeautjes, die al even feestelijk werden uitgepakt met de blazers (fantastische klarinettist) in de hoofdrol. Geen officiële toespraken of bloemen overigens op deze avond in Amsterdam, maar dat volgt waarschijnlijk allemaal later in de nieuwe concertzaal in Den Haag.